Θα ήθελα και θα θέλαμε να γιορτάζουμε φέτος την 8η Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα γυναίκας, με αισιοδοξία, με ορμή, με χαμόγελο, παρά τα προβλήματα που ζούμε και τα ξέρει κάθε γυναίκα.
Η αλήθεια είναι όμως ότι από την προηγούμενη Τρίτη το βράδυ, εκεί στα Τέμπη, πάγωσε το χαμόγελό μας. Το χαμόγελο μίας ολόκληρης κοινωνίας.
Όταν το σοκ, η θλίψη και η οργή γίνονται ένα με τέτοιο τρόπο, αναρωτιέσαι πραγματικά αν αξίζει να παλεύεις. Ή αν είναι μάταιο να περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα σε μια Πολιτεία που είναι εθισμένη να μας απογοητεύει.
Σας το λέω, αξίζει. Μπορεί η αλλαγή να έρχεται πολλές φορές βασανιστικά αργά, με πολύ πόνο, αλλά μπορεί να έρθει αν εμείς δεν το βάλουμε κάτω. «Η μόνη χαμένη μάχη στη ζωή είναι αυτή που δεν έδωσες ποτέ» επαναλάμβανε συχνά η Φώφη Γεννηματά. Αυτή η πίστη ότι όλα είναι στο χέρι μας έσπασε τα δεσμά εκατομμυρίων γυναικών σε όλο τον κόσμο. Έφερε ισότητα στη χώρα μας και σε δεκάδες ακόμα χώρες ανά την υφήλιο. Έφερε ευκαιρίες εκπαίδευσης και εργασίας όταν πριν υπήρχε μόνο χλεύη και υποτίμηση. Άνοιξε τα στόματα απέναντι στην κακοποίηση, όταν πριν οι μώλωπες, τα μαυρισμένα μάτια, οι κατεστραμμένες ψυχές ήταν «κανονικότητα». Και έχουμε τόσο δρόμο ακόμα να διανύσουμε.
Ναι, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Την πιο σκοτεινή ώρα, ας κρατήσουμε εμείς οι γυναίκες, αλλά και όλη η κοινωνία μας ζωντανή την ελπίδα στην καρδιά μας. Να κρατήσουμε δυνατά στην σκέψη μας εκείνες και εκείνους που έδωσαν τα πάντα για να ζούμε εμείς σήμερα καλύτερα. Γιατί οφείλουμε να κάνουμε ακριβώς το ίδιο για τις επόμενες γενιές.